Ponieważ jakiś czas temu obejrzeliśmy film pt. ,,Słoń" postanowiłem zrobić jego recenzję. Film opowiada (choć to za dużo powiedziane) historię kilkunastu nastolatków min.: Johna, Eliasza, Michele, Alexa i Erica. Akcja dzieje się w jednym dniu w którym pokazują co w tym czasie robią, jednak na koniec będą miały miejsce straszne wydarzenia... Film daje sporo do myślenia nad przemocą psychiczną i fizyczna w stosunku do kolegów których zemsta była straszna. Pokazuje też wpływ mediów na nastolatków (Counter-Strike z 1998, i film o Hitlerze) oraz to że w USA do końca XX wieku każdy mógł zamówić broń. Bohaterowie (prócz Michelle) mieli swoje prawdziwe imiona.
Ogółem:
Reżyseria: 5-
Efekty Specjalne: 3
Aktorzy: 4+
Fabuła: 2+
Akcja: 3
Morał: 6
Średnia: 3,8
Więc w sumie nieprzyjaciołom dokumentów nie polecam tego filmu. A jak ja mógłbym go podsumować?
Zdaniem z piosenki Shakura Tupaca pt. Ghetto Gospel:
,,Cuz any day they'll push the button. And all good men like Malcom X and Bobby Hutton died for nothing.
Myśl zawierająca spoiler! (By zobaczyć tekst trzeba go podkreślić kursorem)
Zarówno Shakur jak i bohater jego utworu tak jak i filmu zginęli w ten sam sposób. Zostali zastrzeleni. Pokazuje to jak dramatyczna była skala morderstw w tych czasach. Kolejna myśl Tupaca ,, Zanim zechcemy wprowadzić pokój na całym świecie powinniśmy zapobiec wojnie toczącej się na ulicach" jednak mimo starań rządu amerykańskiego dalej dochodzi do mordów w szkołach.
_________________________________________________________________________________
piątek, 13 maja 2011
sobota, 7 maja 2011
poniedziałek, 11 kwietnia 2011
wtorek, 29 marca 2011
Dwa pytanka do Artura Barcisia:
1. Jak pan wspomina rolę w filmie ,,Doręczyciel"
2. Czy Cezary Żak jest pańskim bliskim kolegą bo pracowaliście ze sobą przez długi czas w ,,Ranczo" jako dobrzy przyjaciele?
2. Czy Cezary Żak jest pańskim bliskim kolegą bo pracowaliście ze sobą przez długi czas w ,,Ranczo" jako dobrzy przyjaciele?
Notatka z lekcji
Aktorzy potrafią się bardzo ciężko przygotowywać do roli. Przykładem takiego aktora jest Christian Bale:
Tu w roli Jezusa. W ciągu roku chudł i tył po 30 kilo by przygotowywać się do roli. Mogło to się odbić niekorzystnie na jego zdrowiu. Innym przykładem może być film Jaja w Tropikach w którym aktor stał się z białego czarnoskórym człowiekiem! Innym przypadkiem może być Gangrel (David Heath) który przez cztery lata co poniedziałek grał wampira!
Magazyn Show opublikował listę aktorów którzy specjalnie oszpecili się by zagrać w filmach:
7. Salma Hayek- wcieliła się w postać malarki złączając brwi i psując sobie zęby:
6. Piotr Głowacki- Ten na co dzień porządny aktor w filmie ,,Dom Zły" zagrał menela, jego charakteryzacja była wręcz idealna.
5. Nicole Kidman- w filmie ,,Godziny" nosiła perukę i miała sztuczny nos. Jednak podobało jej się to.
porównanie.
4. Matt Damon- przez kilka miesięcy robił wszystko by tylko jak najwięcej przytyć. Udało mu się to.
3. Brad Pitt- aktor w średnim wieku został staruszkiem Beniaminem Buttonem
jako Beniamin Button:
jako on sam
2. Christian Bale (mówiłem wyżej)
1. Charlize Theron- zmieniła się w odpychającą i zniszczoną kobietę. Przytyła 10 kilo, zgoliła brwi a nawet wybiła sobie zęby! To wszystko w filmie ,,Monster"
To już wszystko oczekuję na::
7. Salma Hayek- wcieliła się w postać malarki złączając brwi i psując sobie zęby:
6. Piotr Głowacki- Ten na co dzień porządny aktor w filmie ,,Dom Zły" zagrał menela, jego charakteryzacja była wręcz idealna.
5. Nicole Kidman- w filmie ,,Godziny" nosiła perukę i miała sztuczny nos. Jednak podobało jej się to.
4. Matt Damon- przez kilka miesięcy robił wszystko by tylko jak najwięcej przytyć. Udało mu się to.
3. Brad Pitt- aktor w średnim wieku został staruszkiem Beniaminem Buttonem
2. Christian Bale (mówiłem wyżej)
1. Charlize Theron- zmieniła się w odpychającą i zniszczoną kobietę. Przytyła 10 kilo, zgoliła brwi a nawet wybiła sobie zęby! To wszystko w filmie ,,Monster"
Notka biograficzna
Moim ulubionym aktorem jest Dariusz Kowalski:
Lubię go za sposób grania, oraz odnajdowania się w roli. Może w serialu gra zatwardziałego ateistę i gangstera to jednak w prawdziwym świecie to miły człowiek, który ma wielką wiedzę o historii i papieżu. Niestety ludzie tak jak proboszcza Wójtowicza (Włodzimierz Matuszak) dość często utożsamiają go z graną postacią.
KARIERA ARTYSTYCZNA
Role w spektaklach TV:
Role filmowe:
KARIERA ARTYSTYCZNA
Role w spektaklach TV:
| Rok | Tytuł | Reżyser | Rola |
| 2001 | Kuracja | Wojciech Smarzowski | Stażysta |
| 2003 | Powtórka | Feliks Falk | Konduktor |
Role filmowe:
| Rok | Tytuł | Reżyser | Rola | ||
| 1992 | Daens | Stijn Coninx | |||
| 1992 | Listopad | Łukasz Karwowski | |||
| 2000 | Strefa ciszy | Krzysztof Lang | Leon | ||
| 2000 | Ryszard III w "Twarze i maski" | Feliks Falk | fotograf Mol | ||
| 2001 | Małopole czyli świat> | Jan Jakub Kolski | Stacho Więcek | ||
| 2001 | Marszałek Piłsudski | Andrzej Trzos-Rastawiecki | delegat Rady Żołnierskiej | ||
| 2001 | Reich | Władysław Pasikowski | |||
| 2003 | Sloow | Maciej Sobczyk | Jurek | ||
| 2004 | Narkotyki w "Fala zbrodni" | Krzysztof Lang | Robi |
poniedziałek, 21 marca 2011
ZADANIA DOMOWE
1. Tekst opisujący oglądanie Plebanii:
Gdy oglądam Plebanię,
czuję się fajnie,
widząc Janusza Tracza,
co w ciemnych sprawach ręce macza.
Słuchając rad Krystyny,
dla całej mieściny,
ludziom to popłaca,
każdy za wszystko zapłaca.
Nawet Babcia Józia,
chociaż stara na wszystkich Huzia!
Proboszczowi kawy odmawia,
Jego ciśnienie strawia.
I choć Śliwiński wraz z Traczem miastem rządzi,
pani Julia nieczyste interesy zaraz odtrąbi,
i Jan Kowalski asystent przebiegły,
w sprawach gminy użyje algerby.
I wie to Kasia, Basia i Ania,
że najbardziej kręci mnie Plebania!
(sądzę że to jest nawet na konkurs, chociaż nieskromnie
2. We współczesności te wiersze mogą pokazywać, jakże różne rzeczy zaczynając na cechach codziennych czy marzeniach, w pierwszym możemy pokazać że coś jest inaczej niż w rzeczywistości, a w drugim możemy porównywać coś do czegoś.
3. Sztuka abstrakcyjna:
Kot z serem na głowie może nie jest jakąś wyjątkową sztuką w znaczeniu poetyckim ale ja na przykład doceniam sztukę w znaczeniu innym niż jest normalnie. Można rzec że ser dla tego kota, jest jak trójząb dla Posejdona, jak pioruny dla Zeusa czy też jak Karol Strasbourger i żart. Jest jakby dla znakiem firmowym. Moglibyśmy mieć kota i ustawicznie zrzucać na niego ten oto ser:
Jednak nie uda nam się osiągnąć takiego efektu. To tak jak byśmy próbowali zagrać bezbłędnie wszystkie symfonie Van Beethovena, namalować Słoneczniki dokładnie tak jak Van Gogh, zrobić ruletę na przeciwniku jak Zidane... Powód jest prosty: nic dwa razy się nie zdarza. Kot z serem na głowie może wyrażać w nas jakże wiele emocji: zażenowanie, radość, śmiech, zdegustowanie, satysfakcji na zazdrości i rozbrojeniu kończąc. Trzeba być mistrzem by uchwycić ten moment, by dobrać światło, by sprawić żeby kot siedział. Ale to jest sztuka, wielka nieprzejednana sztuka.
Gdy oglądam Plebanię,
czuję się fajnie,
widząc Janusza Tracza,
co w ciemnych sprawach ręce macza.
Słuchając rad Krystyny,
dla całej mieściny,
ludziom to popłaca,
każdy za wszystko zapłaca.
Nawet Babcia Józia,
chociaż stara na wszystkich Huzia!
Proboszczowi kawy odmawia,
Jego ciśnienie strawia.
I choć Śliwiński wraz z Traczem miastem rządzi,
pani Julia nieczyste interesy zaraz odtrąbi,
i Jan Kowalski asystent przebiegły,
w sprawach gminy użyje algerby.
I wie to Kasia, Basia i Ania,
że najbardziej kręci mnie Plebania!
(sądzę że to jest nawet na konkurs, chociaż nieskromnie
2. We współczesności te wiersze mogą pokazywać, jakże różne rzeczy zaczynając na cechach codziennych czy marzeniach, w pierwszym możemy pokazać że coś jest inaczej niż w rzeczywistości, a w drugim możemy porównywać coś do czegoś.
3. Sztuka abstrakcyjna:
NADRABIAMY ZALEGŁOŚCI!!!- RECENZJA
Jak dobrze wiemy nasz kochany i przecudowny administrator MRQ był chory, dlatego nic się nie działo na blogu. Dlatego dzisiaj poświęcam ten czas by napisać recenzję i zrobić zadania domowe.
RECENZJA FILMU WALLACE AND GROMMIT I WŚCIEKŁE GACIE
Kilka informacji ogólnych na początek:
Reżyseria: Nick Park
Scenariusz: Nick Park
Muzyka: Julian Nott
Animacja: Nick Park
Dystrybutor: Solopan
Rok produkcji: 1993
Tytuł oryginalny: Wallace & Gromit: The Wrong Trousers
Czas trwania filmu: 30 min.
Produkcja: Wielka Brytania
Gatunek: animowany
Wallace kupuje Gromitowi na urodziny cyberspodnie, przez co brakuje mu pieniędzy na opłacenie rachunków. Aby sprostać zobowiązaniom finansowym postanawia dorobić wynajmując pewnemu pingwinowi pokój w swoim domu. Wkrótce się okazuje, iż pod maską życzliwości nowego sublokatora skrywany jest mroczny sekret... Tak się to zaczyna. Produkcja filmu trwała bardzo długo, ponieważ postaci są z plasteliny. Film zawiera kilka recepcji innych motywów literackich ale nie będę ich tu wymieniać. Ciekawy dobór czarnego charakteru którym jest pingwin, który pozbywa się Gromita i omamia Wallace. Pingwin okazuje się poszukiwanym przestępcą. Film musiał kosztować dużo, każda postać miała około 2000 figurek, a zmontowanie tego jest równie czasochłonną pracą.
Moja opinia: Zabarwienie humorystyczne jest głównym atutem tego filmu, podobnie jak ,,coś nowego" czym było kręcenie i dubbingowanie figurek z plasteliny. Dla pilnego obserwatora tych filmów jest zauważany a dla niektórych nie. Cóż, wielkie Kino(tak specjalnie z dużej) trzeba zrozumieć... Świetny film krótkometrażowy.
Na koniec kilka screenów:
RECENZJA FILMU WALLACE AND GROMMIT I WŚCIEKŁE GACIE
Kilka informacji ogólnych na początek:
Reżyseria: Nick Park
Scenariusz: Nick Park
Muzyka: Julian Nott
Animacja: Nick Park
Obsada:
Peter Sallis jako Wallace (głos)Dystrybutor: Solopan
Rok produkcji: 1993
Tytuł oryginalny: Wallace & Gromit: The Wrong Trousers
Czas trwania filmu: 30 min.
Produkcja: Wielka Brytania
Gatunek: animowany
Wallace kupuje Gromitowi na urodziny cyberspodnie, przez co brakuje mu pieniędzy na opłacenie rachunków. Aby sprostać zobowiązaniom finansowym postanawia dorobić wynajmując pewnemu pingwinowi pokój w swoim domu. Wkrótce się okazuje, iż pod maską życzliwości nowego sublokatora skrywany jest mroczny sekret... Tak się to zaczyna. Produkcja filmu trwała bardzo długo, ponieważ postaci są z plasteliny. Film zawiera kilka recepcji innych motywów literackich ale nie będę ich tu wymieniać. Ciekawy dobór czarnego charakteru którym jest pingwin, który pozbywa się Gromita i omamia Wallace. Pingwin okazuje się poszukiwanym przestępcą. Film musiał kosztować dużo, każda postać miała około 2000 figurek, a zmontowanie tego jest równie czasochłonną pracą.
Moja opinia: Zabarwienie humorystyczne jest głównym atutem tego filmu, podobnie jak ,,coś nowego" czym było kręcenie i dubbingowanie figurek z plasteliny. Dla pilnego obserwatora tych filmów jest zauważany a dla niektórych nie. Cóż, wielkie Kino(tak specjalnie z dużej) trzeba zrozumieć... Świetny film krótkometrażowy.
Na koniec kilka screenów:
środa, 9 marca 2011
PARODIA WIERSZA TADEUSZA RÓŻEWICZA ,,LIST DO LUDOŻERCÓW"
Kochana administracjo
nie patrz wilkiem
na człowieka
załatwiającego swoje sprawy
prosząc o pomoc
zrozumcie
inni ludzie też mają
w życiu problemy
Kochana administracjo,
poczekajcie chwilę
nie zgrzytajcie zębami
gdy chcemy poradzić sobie z PIT-ami
zrozumcie
ludzi dużo będzie jeszcze
więc siły zachowajcie
na denerwowanie
Kochana administracjo
nie zajmujcie wszystkich posad w biurach
dla waszych krewnych
to się nazywa nepotyzm
Nie mówiąc o tym że narzekacie:
moja praca
moja męka
moja harówa
moja skończona przerwa obiadowa
moje stracone chwile
Kochana administracjo
nie denerwujmy się nawzajem Dobrze
bo powariujemy
Naprawdę
nie patrz wilkiem
na człowieka
załatwiającego swoje sprawy
prosząc o pomoc
zrozumcie
inni ludzie też mają
w życiu problemy
Kochana administracjo,
poczekajcie chwilę
nie zgrzytajcie zębami
gdy chcemy poradzić sobie z PIT-ami
zrozumcie
ludzi dużo będzie jeszcze
więc siły zachowajcie
na denerwowanie
Kochana administracjo
nie zajmujcie wszystkich posad w biurach
dla waszych krewnych
to się nazywa nepotyzm
Nie mówiąc o tym że narzekacie:
moja praca
moja męka
moja harówa
moja skończona przerwa obiadowa
moje stracone chwile
Kochana administracjo
nie denerwujmy się nawzajem Dobrze
bo powariujemy
Naprawdę
BIOGRAFIA TADEUSZA RÓŻEWICZA:
Różewicz Tadeusz (ur. 1921), jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy współczesnych, poeta, dramatopisarz, prozaik, scenarzysta. W latach 1939-1943 pracował fizycznie. Od 1943-1944 walczył w oddziałach partyzanckich Armii Krajowej. Redagował konspiracyjne czasopismo "Czyn Zbrojny". W 1947 przeniósł się z Krakowa do Gliwic, od 1968 mieszka we Wrocławiu.
Debiutował jako poeta w przedwojennej prasie młodzieżowej. Jego pierwszy zbiór poezji Różewicza Niepokój wydany w 1947 zwrócił uwagę wyrazistością prezentowanych doświadczeń wojennych i nowatorstwem formy. W swoich wierszach i opowiadaniach często nawiązywał do II wojny światowej, jako do doświadczenia, które zburzyło dotychczas obowiązujący kodeks wartości i poczucie sensu.
Jego twórczość dramaturgiczna określana jako teatr realistyczno-poetycki, prezentuje kompozycję otwartą, rozgrywa się w umownej, symbolicznej przestrzeni. Najważniejsze inscenizacje jego dramatów powstały we współpracy z J. Jarockim, np. Wyszedł z domu (Stary Teatr w Krakowie, 1965), Na czworakach (Teatr Dramatyczny w Warszawie, 1972). Szczególne miejsce w jego dramaturgii zajmuje sztuka Do piachu wystawiona przez T. Łomnickiego w warszawskim Teatrze na Woli w 1979.
Stale współpracuje m.in. z Odra.
Wybrana twórczość: zbiory wierszy Niepokój (1947), Czerwona rękawiczka (1948), Równina (1954), Poemat otwarty (1956), Rozmowa z księciem (1960), Nic w płaszczu Prospera (1963), Twarz (1964), Na powierzchni poematu i w środku. Nowy wybór poezji (1983), Płaskorzeźba (1991), Zawsze fragment (1996), Kartoteka rozrzucona (1997), Zawsze fragment. Recycling (1998), Nożyk profesora (2001, nominacja do nagrody NIKE 2002), Szara strefa (2002), Wyjście (2004), tomy opowiadań Opadły liście z drzew (1955), Przerwany egzamin (1960), Wycieczka do muzeum (1966), Śmierć w starych dekoracjach (1970), Próba rekonstrukcji (1979), dramaty Kartoteka (1960), Stara kobieta wysiaduje (1969), Świadkowie, albo nasza mała stabilizacja (1964), Grupa Laokoona (1962), Akt przerywany (1970), Białe małżeństwo (1975), Trzy kobiety (1956), Miejsce na ziemi (1960), Głos z tamtego świata (1962), Piekło i niebo (1966), Świadectwo urodzenia (1961), Echo (1964), Samotność we dwoje (1969), Drzwi w murze (1971), tom wierszy i prozy Matka odchodzi (1999, nagroda Nike 2000), wspomnienia Nasz starszy brat (1992).
Jest m.in. laureatem Nagrody Ministra Kultury i Sztuki (1997), Nagrody Wielkiej Fundacji Kultury (2000), "Złotego Berła" (2006)- nagrody ustanowionej przez Fundację Kultury Polskiej za "całokształt twórczości poetyckiej, dramatopisarskiej i prozatorskiej, cechująca się obezwładniającą wręcz prostotą wyrazu artystycznego i nieubłaganą dociekliwością moralistyczną oczyszczającą wrażliwość odbiorców ze wszystkiego, co ją przygłusza, stępia, rutynizuje".
Został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (1996).
Jego bratem jest Stanisław Różewicz
A przepraszam to Stanisław zmarł.
Źródło: WIEM, portal wiedzy
Debiutował jako poeta w przedwojennej prasie młodzieżowej. Jego pierwszy zbiór poezji Różewicza Niepokój wydany w 1947 zwrócił uwagę wyrazistością prezentowanych doświadczeń wojennych i nowatorstwem formy. W swoich wierszach i opowiadaniach często nawiązywał do II wojny światowej, jako do doświadczenia, które zburzyło dotychczas obowiązujący kodeks wartości i poczucie sensu.
Jego twórczość dramaturgiczna określana jako teatr realistyczno-poetycki, prezentuje kompozycję otwartą, rozgrywa się w umownej, symbolicznej przestrzeni. Najważniejsze inscenizacje jego dramatów powstały we współpracy z J. Jarockim, np. Wyszedł z domu (Stary Teatr w Krakowie, 1965), Na czworakach (Teatr Dramatyczny w Warszawie, 1972). Szczególne miejsce w jego dramaturgii zajmuje sztuka Do piachu wystawiona przez T. Łomnickiego w warszawskim Teatrze na Woli w 1979.
Stale współpracuje m.in. z Odra.
Wybrana twórczość: zbiory wierszy Niepokój (1947), Czerwona rękawiczka (1948), Równina (1954), Poemat otwarty (1956), Rozmowa z księciem (1960), Nic w płaszczu Prospera (1963), Twarz (1964), Na powierzchni poematu i w środku. Nowy wybór poezji (1983), Płaskorzeźba (1991), Zawsze fragment (1996), Kartoteka rozrzucona (1997), Zawsze fragment. Recycling (1998), Nożyk profesora (2001, nominacja do nagrody NIKE 2002), Szara strefa (2002), Wyjście (2004), tomy opowiadań Opadły liście z drzew (1955), Przerwany egzamin (1960), Wycieczka do muzeum (1966), Śmierć w starych dekoracjach (1970), Próba rekonstrukcji (1979), dramaty Kartoteka (1960), Stara kobieta wysiaduje (1969), Świadkowie, albo nasza mała stabilizacja (1964), Grupa Laokoona (1962), Akt przerywany (1970), Białe małżeństwo (1975), Trzy kobiety (1956), Miejsce na ziemi (1960), Głos z tamtego świata (1962), Piekło i niebo (1966), Świadectwo urodzenia (1961), Echo (1964), Samotność we dwoje (1969), Drzwi w murze (1971), tom wierszy i prozy Matka odchodzi (1999, nagroda Nike 2000), wspomnienia Nasz starszy brat (1992).
Jest m.in. laureatem Nagrody Ministra Kultury i Sztuki (1997), Nagrody Wielkiej Fundacji Kultury (2000), "Złotego Berła" (2006)- nagrody ustanowionej przez Fundację Kultury Polskiej za "całokształt twórczości poetyckiej, dramatopisarskiej i prozatorskiej, cechująca się obezwładniającą wręcz prostotą wyrazu artystycznego i nieubłaganą dociekliwością moralistyczną oczyszczającą wrażliwość odbiorców ze wszystkiego, co ją przygłusza, stępia, rutynizuje".
Został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (1996).
Jego bratem jest Stanisław Różewicz
A przepraszam to Stanisław zmarł.
poniedziałek, 7 marca 2011
WSZYSTKO CO CHCIAŁBYŚ WIEDZIEĆ A BOISZ SIĘ ZAPYTAĆ O?
Dziś opiszę nowelę Henryka Sienkiewicza pt. ,,Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela" którą przeczytałem w czasie wolnego weekendu:
Tak to ta książka :)
Dlatego rozpoczynamy!
Podstawowe informacje:
Autor: Henryk Sienkiewicz
Rok wydania: 1897
epoka: pozytywizm
rodzaj: epika
miejsce: Zalesin
gatunek: nowela
O treści:
Nowela jest o chłopcu imieniem Michaś, syna polskiego szlachcica. Michaś ma nauczyciela Wawrzynkiewicza. Matka pokłada w nauce syna duże nadzieje, ale chłopiec nie potrafi sobie z nimi poradzić z powodu jego niemieckich nauczycieli, którzy wymagają od chłopca by myślał i czuł się Niemcem. Michaś jednak nie może sobie z tym poradzić i mimo nauk do wieczora jego germanizacja nie powiodła się. Chłopiec wkrótce później umiera, a jego losy opisuje pan Wawrzynkiewicz.
Bohaterowie:
Michaś - główny
Wawrzynkiewicz- tytułowy, narrator
pani Maria, matka Michasia- drugoplanowa
niemieccy nauczyciele- epizodyczni
Książka cenionego już w światowym pisarstwie Henryka Sienkiewicza, miała na celu zwrócenie uwagi w niepodległych państwach, na to co się dzieje w Polsce.
Dlatego rozpoczynamy!
Podstawowe informacje:
Autor: Henryk Sienkiewicz
Rok wydania: 1897
epoka: pozytywizm
rodzaj: epika
miejsce: Zalesin
gatunek: nowela
O treści:
Nowela jest o chłopcu imieniem Michaś, syna polskiego szlachcica. Michaś ma nauczyciela Wawrzynkiewicza. Matka pokłada w nauce syna duże nadzieje, ale chłopiec nie potrafi sobie z nimi poradzić z powodu jego niemieckich nauczycieli, którzy wymagają od chłopca by myślał i czuł się Niemcem. Michaś jednak nie może sobie z tym poradzić i mimo nauk do wieczora jego germanizacja nie powiodła się. Chłopiec wkrótce później umiera, a jego losy opisuje pan Wawrzynkiewicz.
Bohaterowie:
Michaś - główny
Wawrzynkiewicz- tytułowy, narrator
pani Maria, matka Michasia- drugoplanowa
niemieccy nauczyciele- epizodyczni
Książka cenionego już w światowym pisarstwie Henryka Sienkiewicza, miała na celu zwrócenie uwagi w niepodległych państwach, na to co się dzieje w Polsce.
KOMENTARZ DO LEKCJI
Na lekcji dzisiaj dowiedzieliśmy się wielu ciekawych rzeczy, ale przez nasze zachowanie, ta lekcja nie wypadła najlepiej, więc niektórzy wszyscy
NIESAMOWITA OKAZJA!!!
Nasza firma Orzeł&Stefan wyprodukowała niesamowite urządzenie, dzięki któremu można przenieść się w przeszłość!!! Nie, to nie jest żart, tylko wspaniałe osiągnięcie techniki w naszym kraju. Dzięki temu urządzeniu możesz zobaczyć Chrzest Polski, Bitwę pod Grunwaldem czy też zmienić coś w swojej przeszłości! Cena to tylko 599 zł + vat.
Sposób działania:
O sposobie działania wypowie się nasz technik, S.T. Artrek:
Nasze urządzenie działa tak jak telefon komórkowy. Jest na kod PIN więc nie ma obawy, że ktoś ci go ukradnie zużywając limit lat w których może się przenieść. Ten limit wynosi milion lat, lecz kupując na naszej stronie internetowej pakiet lat, możecie doładować swój aparat przez kabel USB. ,,Past" zużywa stosunkowo mało prądu, i jest rewolucyjnym produktem firmy Orzeł&Stefan.
Hasło reklamowe:
PAST, PAST, PRZESZŁOŚĆ NALEŻY DO NAS!!!
Przed użyciem skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutom, gdyż każde wydarzenie historyczne może zagrażać twojemu życiu lub zdrowiu!
Sposób działania:
O sposobie działania wypowie się nasz technik, S.T. Artrek:
Nasze urządzenie działa tak jak telefon komórkowy. Jest na kod PIN więc nie ma obawy, że ktoś ci go ukradnie zużywając limit lat w których może się przenieść. Ten limit wynosi milion lat, lecz kupując na naszej stronie internetowej pakiet lat, możecie doładować swój aparat przez kabel USB. ,,Past" zużywa stosunkowo mało prądu, i jest rewolucyjnym produktem firmy Orzeł&Stefan.
Hasło reklamowe:
PAST, PAST, PRZESZŁOŚĆ NALEŻY DO NAS!!!
Przed użyciem skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutom, gdyż każde wydarzenie historyczne może zagrażać twojemu życiu lub zdrowiu!
niedziela, 6 marca 2011
WSPOMNIENIE
Z największym żalem informuję że w czwartek rano odeszła od nas wybitna aktorka i artystka kabaretowa Irena Kwiatkowska. Miała 98 lat.
Irena Kwiatkowska urodziła się 17 września 1912 roku w Warszawie. Jej ojciec był drukarzem i wielkim miłośnikiem książek. Matka prowadziła dom i zajmowała się dziećmi. Irena uczyła się w gimnazjum im. Klementyny Hoffmanowej i już jako uczennica zaczęła się interesować aktorstwem, a także sportem. W liceum brała udział w zawodach szermierczych. Aktorką chciała zostać już w szkole średniej, naturalną więc siłą rzeczy po jej ukończeniu postanowiła się dostać na wydział aktorski Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie, który ukończyła zaledwie cztery lata przed wybuchem wojny.
W szkole zawodu aktorskiego uczyli ją m.in. Aleksander Zelwerowicz i Stefan Jaracz. W 1935 roku trafiła do słynnego w stolicy kabaretu - Cyrulika Warszawskiego i występowała w rewii "Pod włos". Jeszcze przed wojną miała angaże w teatrach w Warszawie, Poznaniu i Katowicach.
W czasie okupacji niemieckiej brała udział w tajnych przedstawieniach, współpracując z reżyserami Tadeuszem Byrskim i Leonem Schillerem. Po Powstaniu Warszawskim razem z innymi mieszkańcami stolicy musiała opuścić miasto.
W 1946 r. dołączyła do pierwszego powojennego kabaretu Siedem kotów w Krakowie, prowadzonego najpierw przez Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, potem przez Mariana Eile. To dla niej teksty pisał Gałczyński. Kwiatkowska brawurowo odtwarzała postaci z jego Teatrzyku Zielona Gęś: Hermenegildy Kociubińskiej, Sierotki czy Żony Wacia.
Od 1948 r. była związana z teatrami stolicy: Klasycznym (1948-1949), Współczesnym (1949-1951), Teatrem Satyryków (1952-1958), Komedią (1958-1960), Syreną (1960-1972), Ludowym (1972-1974), Nowym (1974-1994). Stworzyła ponad sto ról teatralnych. Do najciekawszych kreacji należą: Dulska w "Jeszcze Dulska" w reż. Aleksandra Bardiniego (1972); Aurelia w "Wariatce z Chaillot" w reż. Lecha Wojciechowskiego (1974); Chudogęba w "Wieczorze Trzech Króli" w reż. Jan Kulczyńskiego (1976); Dorota w "Grubych rybach" w reż. Wojciechowskiego (1977); Julia Czerwińska w "Domu kobiet" w reż. Mariusza Dmochowskiego (1978); Eugenia w "Tangu" w reż. Bohdana Cybulskiego (1982).
Była gwiazdą kabaretów: Szpak (1954-1961), Dudek (1964-1974) i telewizyjnego Kabaretu Starszych Panów, stworzonego przez Jeremiego Przyborę i Jerzego Wasowskiego. Zagrała w ponad 20 przedstawieniach Teatru Telewizji. Występowała również w audycjach teatru Polskiego Radia.
Kwiatkowska to także znakomita aktorka filmowa. Widzowie pokochali ją m.in. jako Kobietę Pracującą w "Czterdziestolatku" i matkę Pawła w serialu "Wojna domowa" (1965) w reż. Jerzego Gruzy. Pojawiła się także w kolejnych filmach i serialach tego reżysera: "Dzięcioł" (1970), "Czterdziestolatek" (1974), "Motylem jestem, czyli romans czterdziestolatka" (1976), "40-latek, 20 lat później" (1993). Wystąpiła również m.in. w komediach muzycznych Janusza Rzeszewskiego "Hallo Szpicbródka, czyli ostatni występ króla kasiarzy" (1978) i "Lata dwudzieste... lata trzydzieste..." (1983) oraz w "Rozmowach kontrolowanych" (1991) Sylwestra Chęcińskiego.
Aktorka ma na swoim koncie również zawód nauczycielki. W latach 1953 – 1956 wykładała na warszawskiej PWST. Od 1994 roku przebywa na emeryturze, wciąż jednak zgadzając się raz po raz na gościnne występy.
Irena Kwiatkowska ma na swoim koncie liczne nagrody i wyróżnienia. W 2003 roku na IV Festiwalu Dobrego Humoru otrzymała nagrodę za całokształt twórczości artystycznej. W 2009 roku prezydent Lech Kaczyński uhonorował artystkę "w uznaniu jej wybitnych zasług dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność na rzecz rozwoju polskiej kultury i za osiągnięcia w pracy artystycznej".
Mężem Ireny Kwiatkowskiej był lektor i spiker Polskiego Radia – Bolesław Kielski. Byli małżeństwem od 1947 roku do 1994, kiedy to Kielski zmarł.
W szkole zawodu aktorskiego uczyli ją m.in. Aleksander Zelwerowicz i Stefan Jaracz. W 1935 roku trafiła do słynnego w stolicy kabaretu - Cyrulika Warszawskiego i występowała w rewii "Pod włos". Jeszcze przed wojną miała angaże w teatrach w Warszawie, Poznaniu i Katowicach.
W czasie okupacji niemieckiej brała udział w tajnych przedstawieniach, współpracując z reżyserami Tadeuszem Byrskim i Leonem Schillerem. Po Powstaniu Warszawskim razem z innymi mieszkańcami stolicy musiała opuścić miasto.
W 1946 r. dołączyła do pierwszego powojennego kabaretu Siedem kotów w Krakowie, prowadzonego najpierw przez Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, potem przez Mariana Eile. To dla niej teksty pisał Gałczyński. Kwiatkowska brawurowo odtwarzała postaci z jego Teatrzyku Zielona Gęś: Hermenegildy Kociubińskiej, Sierotki czy Żony Wacia.
Od 1948 r. była związana z teatrami stolicy: Klasycznym (1948-1949), Współczesnym (1949-1951), Teatrem Satyryków (1952-1958), Komedią (1958-1960), Syreną (1960-1972), Ludowym (1972-1974), Nowym (1974-1994). Stworzyła ponad sto ról teatralnych. Do najciekawszych kreacji należą: Dulska w "Jeszcze Dulska" w reż. Aleksandra Bardiniego (1972); Aurelia w "Wariatce z Chaillot" w reż. Lecha Wojciechowskiego (1974); Chudogęba w "Wieczorze Trzech Króli" w reż. Jan Kulczyńskiego (1976); Dorota w "Grubych rybach" w reż. Wojciechowskiego (1977); Julia Czerwińska w "Domu kobiet" w reż. Mariusza Dmochowskiego (1978); Eugenia w "Tangu" w reż. Bohdana Cybulskiego (1982).
Była gwiazdą kabaretów: Szpak (1954-1961), Dudek (1964-1974) i telewizyjnego Kabaretu Starszych Panów, stworzonego przez Jeremiego Przyborę i Jerzego Wasowskiego. Zagrała w ponad 20 przedstawieniach Teatru Telewizji. Występowała również w audycjach teatru Polskiego Radia.
Kwiatkowska to także znakomita aktorka filmowa. Widzowie pokochali ją m.in. jako Kobietę Pracującą w "Czterdziestolatku" i matkę Pawła w serialu "Wojna domowa" (1965) w reż. Jerzego Gruzy. Pojawiła się także w kolejnych filmach i serialach tego reżysera: "Dzięcioł" (1970), "Czterdziestolatek" (1974), "Motylem jestem, czyli romans czterdziestolatka" (1976), "40-latek, 20 lat później" (1993). Wystąpiła również m.in. w komediach muzycznych Janusza Rzeszewskiego "Hallo Szpicbródka, czyli ostatni występ króla kasiarzy" (1978) i "Lata dwudzieste... lata trzydzieste..." (1983) oraz w "Rozmowach kontrolowanych" (1991) Sylwestra Chęcińskiego.
Aktorka ma na swoim koncie również zawód nauczycielki. W latach 1953 – 1956 wykładała na warszawskiej PWST. Od 1994 roku przebywa na emeryturze, wciąż jednak zgadzając się raz po raz na gościnne występy.
Irena Kwiatkowska ma na swoim koncie liczne nagrody i wyróżnienia. W 2003 roku na IV Festiwalu Dobrego Humoru otrzymała nagrodę za całokształt twórczości artystycznej. W 2009 roku prezydent Lech Kaczyński uhonorował artystkę "w uznaniu jej wybitnych zasług dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność na rzecz rozwoju polskiej kultury i za osiągnięcia w pracy artystycznej".
Mężem Ireny Kwiatkowskiej był lektor i spiker Polskiego Radia – Bolesław Kielski. Byli małżeństwem od 1947 roku do 1994, kiedy to Kielski zmarł.
OZNACZENIA:
Z- miejsce w którym rośnie mnóstwo patatów i bananowców
W na czerwonym tle-wrak samolotu
W- na czarnym tle- moja jaskinia
W na czerwonym tle-wrak samolotu
W- na czarnym tle- moja jaskinia
ROBINSON CRUZOE
Dziennik
Środa 21.02.2010
Stało się coś co nie mogło się stać rozbiliśmy się! Z szesnastoosobowej załogi nikt nie przeżył. Wziąłem ciała wszystkich pasażerów statku i zagrzebałem je w zbiorowej mogile. We wraku statku znalazłem sporo przedmiotów, które mogą mi się przydać, ale o tym napiszę później. Na razie udało mi się wejść na wielkiego bananowca i urwać kilkanaście bananów, które powinny mi starczyć na kilka dni. Znalazłem także małą jaskinię, gdzieś na dwa metry głębokości, i przeniosłem banany i wszystko co miałem. Nie było tego dużo, szedłem tylko dwa razy. Następnego dnia pójdę zwiedzać wyspę, spróbuję znaleźć jakieś melony czy kokosy, bo ile można żywić się bananami?
Niezbędnik:
Wrak samolotu się rozbił. Ciekawe czy mówią o tym w wiadomościach? Znalazłem w nim wiele przydatnych rzeczy, które mogą mi się przydać:
- nóż, dzięki któremu będę mógł torować sobie drogę wśród roślin
- wiatrówkę, z zapasem prochu do końca życia
- dwa swetry, dzięki którym nie będę obawiał się zimnych nocy
- trzy zapalniczki i tytoń, nie palę, ale może mi się przydać do zapalenia ognia
- latarkę na baterie słoneczne, akurat słońca na wyspie mi nie brakuje :)
- i najważniejsze: kilkaset arkuszy papieru, pióro z zapasem atramentu i książka! Dzięki temu będę mógł wysłać list w butelce!
Dzięki atlasowi geograficznemu dowiedziałem się że jestem na wyspie Magellana.
LIST W BUTELCE:
Pomocy! Jestem na południowo- zachodnim brzegu Wyspy Magellana, znikąd pomocy. Noce są coraz chłodniejsze, zbliża się pora deszczowa, a ja nie mam jak się wydostać z wyspy! Proszę o pomoc.
TRZY TYGODNIE PÓŹNIEJ:
Widocznie list nie dotarł. Cóż może ktoś odnajdzie moje kości za jakieś pięćdziesiąt lat. Postanowiłem sporządzić mapę terenu, gdyż poznałem go już w całości:
Środa 21.02.2010
Stało się coś co nie mogło się stać rozbiliśmy się! Z szesnastoosobowej załogi nikt nie przeżył. Wziąłem ciała wszystkich pasażerów statku i zagrzebałem je w zbiorowej mogile. We wraku statku znalazłem sporo przedmiotów, które mogą mi się przydać, ale o tym napiszę później. Na razie udało mi się wejść na wielkiego bananowca i urwać kilkanaście bananów, które powinny mi starczyć na kilka dni. Znalazłem także małą jaskinię, gdzieś na dwa metry głębokości, i przeniosłem banany i wszystko co miałem. Nie było tego dużo, szedłem tylko dwa razy. Następnego dnia pójdę zwiedzać wyspę, spróbuję znaleźć jakieś melony czy kokosy, bo ile można żywić się bananami?
Niezbędnik:
Wrak samolotu się rozbił. Ciekawe czy mówią o tym w wiadomościach? Znalazłem w nim wiele przydatnych rzeczy, które mogą mi się przydać:
- nóż, dzięki któremu będę mógł torować sobie drogę wśród roślin
- wiatrówkę, z zapasem prochu do końca życia
- dwa swetry, dzięki którym nie będę obawiał się zimnych nocy
- trzy zapalniczki i tytoń, nie palę, ale może mi się przydać do zapalenia ognia
- latarkę na baterie słoneczne, akurat słońca na wyspie mi nie brakuje :)
- i najważniejsze: kilkaset arkuszy papieru, pióro z zapasem atramentu i książka! Dzięki temu będę mógł wysłać list w butelce!
Dzięki atlasowi geograficznemu dowiedziałem się że jestem na wyspie Magellana.
LIST W BUTELCE:
Pomocy! Jestem na południowo- zachodnim brzegu Wyspy Magellana, znikąd pomocy. Noce są coraz chłodniejsze, zbliża się pora deszczowa, a ja nie mam jak się wydostać z wyspy! Proszę o pomoc.
TRZY TYGODNIE PÓŹNIEJ:
Widocznie list nie dotarł. Cóż może ktoś odnajdzie moje kości za jakieś pięćdziesiąt lat. Postanowiłem sporządzić mapę terenu, gdyż poznałem go już w całości:
Subskrybuj:
Posty (Atom)